Mijn kinderen hebben ouders die zijn gescheiden. We zijn nu ruim vier jaar verder. We zijn niet gescheiden met strijd. In goed overleg zijn we goed uit elkaar gegaan. Natuurlijk moet je een nieuwe balans vinden in het leven en in de omgang met elkaar. Dat is soms best moeilijk geweest. Wat ik als moeder vooral lastig vond was het moment dat de vader van mijn kinderen een relatie kreeg. Het was niet moeilijk om hem, ik gunde hem al het geluk van de wereld, maar de vrouw die in zijn leven kwam zou mijn kinderen zien als ze mij niet zagen en dat was de helft van de tijd. Daar heb ik echt innerlijk wel een strijd in gevoeld.

Hij zei op gegeven moment: ‘Volgens mij maakt het niet uit elke vrouw er in mijn leven is, want jij vindt geen enkele vrouw goed!’ Die kwam binnen. Want het klopte… ik vond geen vrouw goed genoeg voor mijn kinderen. Het zijn mijn kinderen en ik ben hun moeder en mijn rol als moeder voelde voor mij in een hoek gedrukt. Ineens gaat iemand anders ook over mijn kinderen.

De basis.

En dan kun je het elkaar heel moeilijk maken en overal iets van en over vinden. Want geloof me, het is best lastig als je kinderen in twee huizen wonen waarin niet alles hetzelfde is. De basis probeer je zeker stabiel te houden maar horen dat wat bij jou mag en daar niet normaal is, en wat daar normaal is voor jou niet klopt best moeilijk is. Daar heb ik echt wel mijn frustraties in gehad en hun vader ook. Elkaar verwijten in de schoenen proberen te duwen en de schuld van dingen bij de ander leggen.

De spiegel.

Uiteindelijk was Sophie voor mij DE spiegel. Als ik het ergens oneens over ben dan verhef ik mijn stem. Dat deed ik dus in overleg met papa. Mijn vriend ving de meisjes eens op en terwijl ze in de auto naar zijn huis reden belde hij met de moeder van zijn kinderen. Sophie reageerde daar op met “Jullie kunnen met elkaar bellen maar mijn papa en mama hebben altijd ruzie!” Toen hij me dat vertelde voelde ik een pijnlijke steek. Is dit hoe mijn meisje kijkt naar hoe we met elkaar omgingen? Ruzie? We maakten nooit ruzie en voor mij voelt het niet als ruzie, maar is dit wat mijn kind dan wel ervaart? Waarom? Ik wilde niet dat zij zich ouders herinnerde die altijd ruzie hadden. Ik ben met mijn eigen geschiedenis bezig, ik weet als geen ander dat de schade die op jonge leeftijd  zijn uitwerking wel 30 jaar later zichtbaar kan worden. Waar was ik dan als moeder mee bezig?

Vrienden worden.

Ik ben naar mijn handelen gaan kijken. Ik ben in gesprek gegaan met Sophie. “Vind je dat papa en mama altijd ruzie hebben?” Dat vond ze en ze vond het niet leuk. “Hoe wil je dan dat het gaat lieverd?” vroeg ik haar. En haar antwoord was heel simpel. Mijn kleuter zei: “Ik wil gewoon dat jullie vrienden worden!” Ik vroeg haar “Maar hoe ziet dat er dan uit, als papa en ik vrienden zouden moeten zijn?” En het was simpel. Als papa haar op woensdag zou komen ophalen wilde ze met mij en papa een spelletje doen, normaal praten en koffie met elkaar drinken. Meer dan dit vroeg ze me niet.

Nou Sophie! Als dat is wat jij wilt, dan gaan we dat regelen. Want ik wil helemaal geen ruzie maken. En toen hebben we papa gebeld en dat besproken. Dat hebben we daarna enkele weken gedaan en ik ben gaan kijken naar mezelf, hoe reageer ik? Wat ben ik aan het doen? Hoe is mijn handelen? Hoe terecht is dit? Ze vond het geweldig.

Ik hield mezelf de spiegel voor en wist wel…’ik ben bang! Ik verlies regie, het gaat niet meer allemaal zoals ik het wil met de kinderen, ik zie het zo, hij ziet het zo, dit is mijn leven en dat is zijn leven, we mogen van alles van elkaar vinden maar we bepalen niet meer elkaars leven en manier van opvoeden, als de basis maar hetzelfde is.

Mijn angst.

Angst… vooral angst zat daar voor mij op. Angst en niet vanuit volwassenheid reageren maar vanuit mijn innerlijk kind. Dat is een groot proces geweest en dat heb ik kunnen veranderen door bewust te worden van mijn aandeel. Wilde ik dat het anders zou gaan? Dan moest ik veranderen.

Nu kijk ik erop een volwassen manier naar. We kunnen veel beter en zakelijker overleggen en hebben geen woorden meer. Je bent dan niet meer samen maar je bent wel beide verantwoordelijk voor vier kinderen. En je wilt dat die vier kinderen gelukkige, gezonde en sterke vrouwen worden die stevig op de grond staan. Je wilt geen kinderen die over 20 jaar met pijn en verdriet terug kijken op hun kindertijd.

Nou is gescheiden ouders hebben helemaal niet leuk. Ik hoor de opmerkingen van een van mijn tieners wel. Als ze zich niet fijn voelt zijn er wel eens verwijten naar ons, ik zie de tekeningen van Sophie voorbij komen waarin ik zie dat ze nog aan het rouwen is, hoe klein ze was, hoe goed we hebben gedaan, hoeveel liefde ze kreeg, ze heeft wel een papa en een mama die NIET samen in 1 huis wonen en dat verlangen heeft ze wel. Ook al kwam ze de liefde niets te kort.

En dan praat ik met hun. Ik heb een nieuwe vriend en hij een nieuwe vriendin. Wij praten we over de toekomst, hun vader ook en voor een van de tieners voelt het zo dat de nieuwe partners ons van haar hebben afgepakt. Want ergens hebben ze de hoop dat je weer samenkomt. En als er dan nieuwe partners in beeld komen is de kans op een hereniging natuurlijk weg. Dus zij hebben jullie van mij afgepakt.

De tekening.

Gisteren de tekening van Sophie. Ze tekende ijverig een huis, met een bed, waar twee poppetjes in lagen te slapen. Naast het bed tekende ze een babybedje, daar lag zij in en de twee poppetjes in het bed waren ik en papa. Daarnaast een groot hart met allemaal liefde. Ze laat de tekening ook aan mijn vriend zien en ze vertelt heel rustig wat ze heeft getekend. Hij luistert en toont begrip. Ik luister ook en ergens doet het pijn omdat je helemaal niet wilde dat ze dit verdriet in haar ook voelt.

Juist daarom  wil ik goed contact met papa en zijn vriendin houden. Want we zijn er allemaal voor haar, nee, niet in 1 huis, maar in twee huizen en het is overal leuk en gezellig. Maar ze zijn ook loyaal, bij de een zijn is niet bij de ander zijn. We zijn heel open en makkelijk, wil je even een nachtje eerder naar de papa of wil je een nachtje langer zijn bij mama, het is niet erg, noem het en we regelen het, we liggen er niet wakker van. Maar zo makkelijk werkt dat bij kinderen niet. Daar praten we ook veel over, je kwetst ons niet, maak je eigen keuzes!

Schade op latere leeftijd.

In mijn werk kom ik bij veel gezinnen met gescheiden ouders die niet goed uit elkaar zijn gegaan. Nu zijn de meesten jongeren tussen de 14 en 20 en ik zie de schade die ouders eigenlijk hebben aangericht door niet met elkaar te communiceren, door altijd ruzie te maken en op elkaar te wijzen. Schade van thema’s die zo diep liggen. Kinderen identificeren zich met hun ouders, zij zijn 50% hun vader en 50% hun moeder, zij zijn hun voorbeeld. Ook dat is voor mij de doorslag om altijd bewust te communiceren.

Ik deel dit om aan ouders mee te geven… denk er over na, hoe ga je met elkaar om? Want jij bent het voorbeeld voor je kind. De manier hoe jij met je man of vrouw omgaat is ook de manier hoe je kind kijkt naar omgaan met jongens en meisjes. De basis daarvan wordt al zo vroeg gelegd….

Ik ben blij dat ik het op tijd zag en daarmee ook de kans kreeg om recht te zetten waar ik zelf conflicten aan het veroorzaken was.