Vandaag was het zover. De vakantieweken van papa zaten erop en de kinderen kwamen weer bij mij. Twee weken lang geen knuffels, twee weken lang hun lijfjes niet tegen je aan voelen, twee weken lang geen ‘mama!, twee weken lang lege onbeslapen bedden en geen tiener gedoe.

Hoewel het fijn was even de tijd voor mezelf te hebben is er altijd een gemis in mijn hart. Sophie vond het naar papa gaan en mij dan een tijd niet te zien erg moeilijk. De aanloop daar naartoe was al een ding voor haar. Ze is voor ze echt op vakantie gingen nog een middag bij mij geweest. Ik heb haar een troetelbeertje gegeven en een foto van mij en haar geplastificeerd. Als ze me mist kan ze lekker knuffelen met haar beertje, dan ben ik een beetje dichterbij. Ik leg de meisjes, en dan vooral Sophie uit, dat ik er fysiek niet altijd ben. Als je bij papa bent, ben je niet bij mama. Als je bij mama bent, ben je niet bij papa. Maar als je aan me denkt ben ik in je hoofd altijd bij jou. Altijd! Dat geeft haar altijd kracht om toch te gaan.

Ze heeft een fantastische tijd gehad bij haar vader en zijn vriendin. Het is maar even moeilijk. Vandaag vloog ze me in de armen en heeft me een paar minuten stevig geknuffeld en bij me gezeten. Fijn!

Ze liggen nu veilig in hun bedjes bij mij. Dat is een heel fijn verbonden gevoel.

De tieners heb ik ook gemist. Het gekibbel, het geruzie, de chaos, dat ga je ook wel missen. Al is het fijn dat het soms even niet is, het is ook weer fijn als ze er zijn.

De vakantie is weer voorbij. Het ritme van het leven dat veel mensen gewoon vinden begint weer. Ik vond het wel lekker, de relaxstand. Niets moeten, maar mogen. De vrijheid. Ik zie de roosters van de meiden al langs komen en het gemopper over welke docenten wel en niet voor welke lessen. En dan de tijden.

Esmee mag aan de slag, die heeft ineens lange lesdagen en gaat dit jaar examen doen. Toen ze gisteren even haar kamer kwam bekijken terwijl we die aan het schilderen kon ik het niet laten haar even flink te knuffelen. De emoties raakten even, er gleed een dankbare traan over mijn wang. Ze keek me verbaasd aan ‘huil je nou?’. Nee lieverd, dat is niet perse huilen, dat is een dankbare traan omdat ik zo blij ben dat ik je weer zie. “Dan heb je ons wel gemist!’ Altijd Esmee, je hebt geen idee.

Maureen start in haar tweede jaar. Ik zie een stralende tiener die er oprecht zin in heeft. Het eerste jaar was voor haar niet gemakkelijk. Haar weg vinden als jonge vrouw in een totaal andere wereld, er was al zoveel gebeurd in haar leven en dan ook nog de verandering van de basisschool naar de middelbare school. Ja, dat was best even pittig. Wie ben ik? Waar sta ik? Hoe ga ik om met sociale contacten? Die tieners hebben het best lastig soms. De wereld is een behoorlijke uitdaging voor deze groep kinderen. Op weg naar volwassenheid. Daar komt een hoop bij kijken. Ik kan ze alleen maar coachen en begeleiden in het transformeren van onzekere tieners naar zelfstandige sterke vrouwen.

En dat is geweldig te mogen doen.

Een dankbare mama hier.